วันศุกร์ที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

                                                            เพื่อนรู้จัย ณ รั้วพีระยา
                                                           เพื่อนเอ้ยเพื่อนรู้ไหม่?
                                                ความจริงที่เป็นอยู่ ชั่งหดหูใจเหลือเกิน
                                                ยามร่วมสุข ทุกปมเราช่วยคลาย
                                                แต่จัยหาย เมื่อถึงวันต้องจากลา
ขึ้นชื่อว่าเพื่อนก็หมายถึงคนที่อยู่ข้างๆเรายามเรา ทุกข์ สุข เพื่อนก็ไม่เคยทิ้งกัน  ไม่ว่าความฝันนั้นจะไกล สักเท่าไรจะหกล้ม ซมซ่านเมื่อใด เพื่อนจะปลอบจัย  มั้ยมีคนรู้จัยไม่มีใครรักและจริงจัย เหมือนเพื่อนเรา จะทำงัยตามจัยแต่ราเพื่อนเรารักจริง  ถ้าเปรียบเพื่อนเหมื่อนสิ่งที่ร่างกายต้องการเพื่อนก็คง เหมีอ น้ำเปล่าไม่มีรสชาติแต่ขาดกันไม่ได้การที่เราจะเลือกเพื่อนสักคนไม่จำเป็นต้องดูที่หน้าตาแต่เพื่อนที่แท้จริงคือคนที่จะจูงมือเราก้าวสู่ความสำเร็จไปพร้อมๆกันถึงแม้ยามมีปัญหา อาจไม่เข้าใจกันมีทะเลาะกันบ้างแต่เราก็ช่วยกันฝ่าฝันเวลาที่แสนปวดใจนั้นไปพร้อมๆกันเมื่อมีวันพบก็มีวันจากมันกลายเป็นธรรมเนียงของคำว่า เพื่อนไปแล้ว ถึงแม้ว่าร่างกายจากกันแต่ความผูกพันธุ์ที่มีนั้นตลอดระยะเวลาเกือบ3ปีเต็มนั้นภาพวันวานจะมั้ยเป็นแค่อดีต แต่มันจะเป็นภาพที่ตราตรึงอยู่ในขั้วหัวใจดวงนี้ตลอดไป
สุดท้ายนี้ขอสัญญาว่าจะมั่ยมีวันลืมคนที่สำคัญนัยชีวิตที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุข ภาพวันวานยังคงอยู่นัยส์
ของเพื่อนคนนี้ตลอดกาลนานตราบชั่วชีวิตจะหาไม่
     
 forever  friends
-

เพื่อนกันตลอดปัย

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น